O Ιησούς Χριστός στο μέσον
Ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Ιησού Χριστό επιθυμεί κοινωνία με τα παιδιά του Θεού. Δύσκολη η ερώτηση: «Πού να πάει;» Υπάρχουν σήμερα πολλές διαφορετικές εκκλησίες. Υπάρχει λοιπόν διαφορά στο πού να πάει; Πρέπει να κάνουμε το θέλημα του Θεού και σ'αυτό το ερώτημα.
Η Γραφή μας λέει τι σκέπτεται ο Θεός πάνω σ'αυτό το θέμα. Ο Λόγος του Θεού μιλάει μέσ’ από την ενότητα των λυτρωμένων και πώς πραγματοποιείται αυτή.
7.1 Τι σημαίνει Εκκλησία;
Η εκκλησία του Θεού δεν έχει επαφή με τον κόσμο. Ανήκει στον ουρανό, στον Χριστό, επειδή ο Κύριος Ιησούς την αποκαλεί εκκλησία μου, δηλαδή “συνάθροισή μου” . “Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου”. (Ματθ. 16, εδ.18)

7.2 Τι είναι η Εκκλησία;
Η Γραφή αναγνωρίζει μόνο μία Εκκλησία. Αποτελείται από όλους τους αναγεννημένους χριστιανούς που άκουσαν το ευαγγέλιο της σωτηρίας και πίστεψαν, “...ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας εις το οποίον και πιστεύσαντες…..”(Εφεσ.1,13). Δεν ενώθηκαν για να συμμετάσχουν σε κάποιο σύστημα αλλά το Άγιο Πνεύμα τους ένωσε σε ένα σώμα. “Διότι ημείς πάντες δια του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα..”( Α. Κορ. ιβ,13).
Έτσι ενώνονται όλοι αυτοί που ανήκουν στην Εκκλησία ή συνάθροιση του Θεού, αδιαχώριστοι με Αυτόν.

7.3 Από πότε υπάρχει η Εκκλησία;
Από πότε υπάρχει η Εκκλησία; Η Εκκλησία υπάρχει από την Πεντηκοστή, δηλαδή 50 μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Τότε ήρθε το Πνεύμα του Θεού στη γή και βάπτισε όλους τους πιστούς σε ένα σώμα, όπως μας λέει στις Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο Β’.
Γιατί δεν έγινε αυτό νωρίτερα;
Ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να πεθάνει, ν’ αναστηθεί και να δοξασθεί πρίν να μπορέσει να έρθει το Άγιο Πνεύμα στην γή. “Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν, διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον, επειδή ο Ιησούς έτι δεν έδοξάσθη”. (Ιωάννης 7,39)
Γιατί δεν συνέβη αργότερα αυτό;
Κάποιοι σκέφθηκαν ότι έγινε αργότερα γιατί στο ανώγειο στην Ιερουσαλήμ ήταν μόνο Ιουδαίοι την ημέρα της Πεντηκοστής και οι πιστοί από τα έθνη προστέθηκαν μετά. (Πράξεις Κεφάλαιο 10 και 11)
Αλλά η αρχή ήταν την Πεντηκοστή όπως αναγράφεται στις Πράξεις Κεφάλαιο Β’ και στο τέλος του Κεφαλαίου διαβάζουμε “ο δε Κύριος προσέθετε καθημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους”.
7.4 Η Εκκλησία ήταν γνωστή στην Παλαιά Διαθήκη;
Όχι, το μυστήριο του Χριστού και της Εκκλησίας δεν ήταν γνωστό. Ο απόστολος Παύλος το φανέρωσε. Λέει για τον εαυτό του: «δι αποκαλύψεως εφανέρωσεν εις εμέ το μυστήριον..” (Εφεσ. 3,3) Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει μόνο τύπους της Εκκλησίας, δηλαδή εικόνες. (Επί παραδείγματι, Εύα, Ρεβέκκα). Κανένας όμως δεν μπορούσε, ν’ αναγνωρίζει σ’ αυτές τις εικόνες την αλήθεια, χωρίς το φως της Καινής Διαθήκης.

7.5 Ποιός ανήκει σήμερα σ’ αυτήν την Εκκλησία ; Πωςγινόμαστε ένα μέλος του σώματος του Χριστού;
Όλοι εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν το ευαγγέλιο της χάρης και οι οποίοι, επομένως, προστέθηκαν στο μόνο σώμα αποτελούν μέρος της Εκκλησίας (Εφεσ. α, 13). “Διότι καθώς το σώμα είναι εν, και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν σώμα, ούτω και ο Χριστός. Διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν είς έν σώμα, ...” (Α. Κορ. ιβ,12-13). Υπήρξαν λοιπόν άνθρωποι που μετανόησαν πίστεψαν και ήλθαν στον Κύριο Ιησού είτε από τους Ισραηλίτες είτε από άλλη εθνικότητα. Όποιος πιστεύει στο ευαγγέλιο είναι μέλος της Εκκλησίας του ζωντανού Θεού. “...όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος...” (Α. Τιμοθ. γ.15) η μόνη αναγνωρισμένη Εκκλησία στην Καινή Διαθήκη. Δεν είναι ανάγκη ένας πιστός χριστιανός να «ενωθεί» με κάποια οργάνωση ή κάποιο σύστημα. Κάθε αληθινός πιστός, είναι και παραμένει μέλος του σώματος του Χριστού.
7.6 Γιατί η Καινή Διαθήκη χρησιμοποιεί εικόνες για να περιγράψει την Εκκλησία;
Ο Θεός χρησιμοποιεί εικόνες (σώμα, οικία, νύμφη) γιά να καταλάβουμε πιό απλά τι είναι η Εκκλησία, δηλαδή η συνάθροιση.

7.7a Τί εννοούμε όταν λέμε : ....η Εκκλησία είναι το σώμα τουΧριστού; Αυτό δείχνει ότι
Είμαστε όλοι διαφορετικοί, όπως τα μέλη του σώματός μας που είναι διαφορετικά με διαφορετικές λειτουργίες.
Υπάρχει όμως ενότητα, όπως τα μέλη του σώματός μας αποτελούν μία ενότητα. (Α.Κορ. ιβ.12)
Ο Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή της συνάθροισης. Αυτός είναι το πιό σπουδαίο μέλος. “...να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή ο Χριστός.” (Εφεσ.δ,15)

7.7b Η Εκκλησία είναι Οίκος του Θεού
Σ' ένα σπίτι υπάρχει μια τάξη, όπως θέλει ο νοικοκύρης. Το ίδιο είναι και στον οίκο του Θεού: υπάρχει θεϊκή τάξη, που πρέπει να την προσέξουμε.(Α. Τιμοθ. γ,15).
Η δόξα του οικοδεσπότη αναπτύσσεται και αυτός τιμάται (Ψαλμός κς.8). Τα εδάφια απ' τους Ψαλμούς αναφέρονται βέβαια στο ναό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Δείχνουν ότι τιμή, δόξα και αγιότητα ανήκουν στον οίκο του Θεού. Η Εκκλησία (ή η συνάθροιση) είναι ο οίκος του Θεού σήμερα. (Εφεσ. β’19-22)

7.7c Η Εκκλησία είναι η νύμφη του Χριστού
Η εικόνα της νύμφης δείχνει μία συμπάθεια και μία πολύ θερμή και αδιάλειπτη σχέση. (Γένεσις β’24). Μας δείχνει ότι υπάρχει μια σχέση αγάπης ανάμεσα στο Χριστό και την Εκκλησία. “... καθώς ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής.”(Εφεσ.ε’25). Η αγάπη της συνάθροισης πρέπει να είναι αμέριστη μόνο γιά το Χριστό. (Β. Κορ. ια,2). Η νύμφη έχει μόνο μια μεγάλη επιθυμία: “...Ναι, έρχου Κύριε Ιησού.” (Αποκ..κ’.20).

7.8 Με π ο ιά άποψη βλέπουμε την συνάθροιση; Τι σημαίνει « να συγκεντρωνόμαστε εις το όνομα του υρίου Ιησού »;
Η συνάθροιση του Θεού στην παγκόσμια όψη της περιλαμβάνει όλους τους εξαγορασμένους πιστούς από την Πεντηκοστή μέχρι την αρπαγή της. Όταν κόβουμε τον άρτο εκφράζουμε την ενότητα της συνάθροισης. Ο άρτος περιλαμβάνει όλους τους πιστούς που ζούνε στην γή τώρα. (Α Κορ. ι’.17).
Ένας χριστιανός θέλει βασικά να τα κάνει όλα στο όνομα του Κυρίου, κι ακόμα όταν τρώει ή πίνει “...πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε..” (Κολ. γ,17)
Αλλά όταν συγκεντρωνόμαστε εις το όνομα του Κυρίου, Αυτός πρέπει να είναι το κέντρο της συνάθροισης. Μας είπε: “Διότι όπου είναι δύο η τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών” Ματθ. ιη,20. Αυτός πρέπει να έχει τον έλεγχο, μας κατευθύνει, και να είναι το επίκεντρο της προσοχής μας. Συναθροιζόμαστε είς το όνομα του Κυρίου μόνο εάν αναγνωρίζουμε τον Κύριο ως Κύριο και αποχωριζόμαστε απ' το κακό. Το σώμα του Χριστού είναι η βάση.

7.9 Ποιές είναι οι συναθροίσεις σε μια τοπική εκκλησία;
A meeting where ‘the whole church’ in a given locality comes together (1 Cor 14:23) ‘as an assembly’ or ‘as a church’ (1 Cor 11:18). When we say the whole church, this is, of course, those who are able and willing. The New Testament gives at least three purposes for assembly meetings:
7.9α)... για την κλάση του άρτου;
“Και τη πρώτη ημέρα της εβδομάδος ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι δια την κλάσιν του άρτου” ( Πραξεις κ,7).
Είναι ένα γεύμα εις ανάμνησιν. Οι πιστοί πρέπει να θυμούνται κάθε Κυριακή τον Κύριο Ιησού όταν κόβουν τον άρτο. (Α. Κορ. Ια, 24, 25).
Πρόκειται να καταγγείλουμε το θάνατο του Κυρίου. Κάθε Κυριακή θυμόμαστε ότι πέθανε ο Ιησούς Χριστός. Αυτό το πράγμα οδηγεί την ζωή μας: στην οδό προς το Θεό, στην επαφή των ανθρώπων, στο ευαγγέλιο κτλ. (Α. Κορ. ια, 26)
Δείχνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο την ενότητα του σώματος του Χριστού: “ Διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.” (Α.Κορ.ι,17).

7.9β)... για την προσευχή;
Ο Κύριος Ιησούς δίνει στην ώρα της προσευχής μια ιδιαίτερη υπόσχεση: “...εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επι της γής, περί παντός πράγματος, περι του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει είς αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο η τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.”(Ματθαίος ιη, 19, 20) Η συνάθροιση στην Ιερουσαλήμ είναι παράδειγμα για μας: “ Ο μέν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή, εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού....Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι.” (Πράξεις ιβ, 5, 12).

7.9γ)... γιαοικοδομή
Ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει για την συνάθροιση και το κήρυγμα του λόγου του Θεού. (Α. Κορ. ιδ). Ο σκοπός είναι η οικοδομή. Τότε μερικοί χριστιανοί μπορούσαν να μιλήσουν σε ξένες γλώσσες. Επειδή δεν τους κατάλαβαιναν οι ακροατές, δεν υπήρχε όφελος. Γι' αυτό εξηγεί ο Παύλος: η συνάθροιση θα είναι εποικοδομητική πρώτα απ' όλα, εάν εφαρμόζεται ο λόγος του Θεού στην συνείδηση και την καρδιά των ακροατών. Αυτό το ονομάζει λόγο προφητείας και εξηγεί: “ο δε προφητεύων, λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν. Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, εαυτόν οικοδομεί ο δε προφητεύων, την εκκλησίαν οικοδομεί”. ( Α. Κορ. ιδ, 3, 4). “Εάν λοιπόν συνέλθη η εκκλησία όλη επι το αυτό, και λαλώσι πάντες γλώσσας αγνωρίστους, εισέλθωσι δε ίδιώται η άπιστοι, δεν θέλουσιν είπει οτι είσθε μαινόμενοι; Αλλ' εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων.”(Α. Κορ. Ιδ, 23, 24)

7.10 Ποιός διαχειρίζεται την συνάθροιση;
Όταν οι πιστοί συναθροίζονται στο όνομα του Κυρίου, ο Χριστός πρέπει να είναι το κέντρο, στο μέσον (Ματθ. ιη,20). Οδηγεί τα πάντα. Δεν είναι συνάθροιση διαχειριζόμενη από έναν η μερικούς ανθρώπους. Ο Χριστός έχει την εξουσία και το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και οδηγεί όπως θέλει. “Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό, είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός, είναι και διαρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι....Πάντα δε ταύτα ενηργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ίδία εις έκαστον καθώς θέλει.” ( Α. Κορ. Ιβ, 3-6,11)
Γι' αυτό ο κάθε αδελφός πρέπει να είναι έτοιμος να χρησημοποιηθεί από το Πνεύμα. Το κάνει όταν προτείνει ένα ύμνο, προσεύχεται δυνατά ή μιλάει προς οικοδομήν άλλων. “Οταν συνέρχησθε, έκαστος υμών ψαλμόν έχει, διδαχήν έχει, γλώσσαν έχει, αποκάλυψιν έχει, ερμηνείαν έχει, πάντα ας γίνωνται προς οικοδομήν” (Α. Κορ. ιδ, 26).
Τέλος οφείλει να παρατηρήσει : “Αι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά να υποτάσσωνται, καθώς και ο νόμος λέγει.”(Α. Κορ. ιδ,34). Πιστοί άνδρες και γυναίκες έχουν την ίδια αξία και την ίδια σχέση μπροστά στο Θεό. “Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Ελλην δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος δεν είναι άρσεν και θήλυ, διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού.” (Γαλάτας γ, 28). ‘Εχουν όμως διαφορετικές υποχρεώσεις και υπευθυνότητες.

7.11 Ποιός θα κάνει “την διακονία του λόγου;”
Η Γραφή εννοεί με την διακονία του λόγου το κήρυγμα και τη διδασκαλία του Λόγου του Θεού, δηλαδή την νουθεσία των πιστών. “Ημείς δε θέλομεν εμμένει εν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου”(Πράξεις ς,4). Αυτό πρέπει να κάνουν οι αδελφοί που λαμβάνουν αυτό το χάρισμα απ' τον Κύριο. ( Α. Κορ. ιβ, 4, 8, 28).
Σήμερα δεν υπάρχουν απόστολοι ή προφήτες. Πρώτ' απ' όλα είναι οι ποιμένες και δάσκαλοι που υπηρετούν τους πιστούς με τον Λόγο του Θεού. Αυτή η υπηρεσία μπορεί να έχει προφητικό χαρακτήρα. Δηλαδή είναι ένας λόγος που απευθύνεται στην εσωτερική κατάσταση των ακροατών και αγγίζει τις καρδιές τους και τις συνειδήσεις.
Ο Λόγος του Θεού δεν αναγνωρίζει σε καμία Εκκλησία (συνάθροιση) μόνο ένα πρόσωπο, π.χ. ένας πάστορας να κάνει τη διακονία του λόγου. Έτσι υπήρχαν και στην Αντιόχεια μερικοί αδελφοί που έκαναν τη διακονία του λόγου: “Ησαν δε εν Αντιοχεία εν τη υπαρχούση εκκλησία προφήται τινες και διδάκαλοι, ο Βαρνάβας και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ, και ...” (Πράξεις ιγ,1). Αυτή η υπηρεσία πρέπει να γίνεται με αγάπη και με τον απαιτούμενο σεβασμό που αξίζει η παρουσία του Θεού.

7.12 Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ χαρισμάτων καιλειτουργημάτων;
Χαρίσματα είναι πνευματικές ικανότητες από π.χ.διδάσκαλους ή ιεραποστόλους. Tα λειτουργήματα είναι εργασίες που γίνονται από διακόνους η πρεσβύτερους, και που εκτελούνται στην πλειονότητά τους.
Χαρίσματα υπάρχουν και σε όλο το σώμα : “Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησην των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού” (Εφεσ. δ, 11, 12) Έτσι μπορεί π.χ. ένας διδάσκαλος να καθοδηγεί τους πιστούς με διάφορους τρόπους. Το λειτούργημα αναφέρεται σε ένα τρόπο. “... και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους καθώς εγώ σε διέταξα”( Τίτος α,5) και “Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ...ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού..” (Α’. Πετρ. ε, 1, 2)

7.13 Γιατί δεν είναι σωστό να ορίζουμε πρεσβυτέρους σήμερα;
Στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε ότι οι πρεσβύτεροι ορίζοντο πάντοτε από τους αποστόλους ή απ' αυτούς που έλαβαν την εντολή από έναν απόστολο να το κάνουν. (Πράξεις ιδ’,23 και Τίτος α’, 5). Σήμερα δεν έχουμε απόστολους, γιατί ένας απόστολος πρέπει να είχε δεί τον Κύριο. Αυτό αποτυπώνεται στο Πράξεις α, 21, 22 όταν ο Ματθίας προστέθηκε στους έντεκα αποστόλους αναπληρώνοντας τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Στις Πράξεις θ’, 3-6 και Α’ Κορ. ιε, 8 επιβεβαιώνεται αυτό με τον απόστολο Παύλο. Γι' αυτό δεν υπάρχει αποστολική εντολή να τοποθετούνται πρεσβύτεροι.
Αλλά υπάρχουν ακόμα άνδρες που έχουν ικανότητες και προσόντα πρεσβυτέρων. (Α. Τιμ.γ, 3, 7). Αυτοί μπορούν να εκτελούν το έργο των πρεσβυτέρων παρόλο που δεν είναι επίσημα διορισμένοι. (Α’ Πετρ. ε’, 2, Πράξεις κ’, 28).

7.14 Τι χαρίσματα μνημονεύονται στην Καινή Διαθήκη;
Ο Χριστός έδωσε πέντε κύρια χαρίσματα, όπως διαβάζουμε στην Εφεσίους δ’ γι' αυτούς:
Απόστολοι :
άνδρες που είδαν τον Κύριο και ενεργούσαν με ιδιαίτερη αυθεντία ως απεσταλμένοι του Κυρίου (Πράξεις α, 22 και θ, 4, 5)
Προφήτες :
αυτοί κήρυξαν το λόγο του Θεού στους πιστούς. Πριν συμπληρωθεί η Καινή Διαθήκη οι προφήτες είχαν αποκαλύψεις! (Εφεσ. 3, 5). Σήμερα η Βίβλος είναι συμπληρωμένη, δεν υπάρχουν νέες αποκαλύψεις. Παρά ταύτα υπάρχει ακόμα και σήμερα ένα έγο προφητικό: Απευθύνεται προς τους πιστούς για οικοδομή άλλων πιστών. Στην Α’ Κορ. ιδ’ ονομάζεται «υπηρεσία της προφητείας». Αυτός ο λόγος βασίζεται πάνω στη Βίβλο κι επομένως δεν είναι μια νέα αποκάλυψη. Υπήρξαν και γυναίκες που προφήτευαν αλλά στην αποστολή τους, δηλαδή στις οικογένειές τους και όχι στις συναθροίσεις. (Α. Κορ. ιδ, 34).
Ευαγγελιστές :
φέρουν το ευαγγέλιο στους αμαρτωλούς και τους οδηγούν στον Κύριο και στην συνάθροιση. (Πράξεις κα, 8) π.χ. Φίλιππος στις Πράξεις κεφ. η’.
Ποιμένες :
φροντίζουν για τους πιστούς όπως οι ποιμένες για τα πρόβατά τους. Η λέξη πάστορας σημαίνει ποιμένας. Πολλοί σκέφτονται ότι σημαίνει “όλα-τα-κάνει-ένα πρόσωπο”. Αλλά δεν λέει αυτό η Γραφή
Διδάσκαλοι :
είναι ικανοί να εξηγούν την αλήθεια του Λόγου του Θεού και με αυτό τον τρόπο να ζεσταίνουν τις καρδιές των ακροατών προς την αλήθεια και τον Ιησού Χριστό. (Λουκάς κδ, 27, 28).
Υπάρχουν
και άλλα χαρίσματα (Α. Κορ. ιβ’ και Ρωμαίους ιβ’). Δεν τελειώνουν ποτέ.

7.15 Τι σημασία έχουν τα χαρίσματα των σημείων και των θαυμάτων;
Ο Θεός έδωσε χαρίσματα με σημεία για να δείξει ότι δημιούργησε μία καινούργια αρχή. Πέρασε ο καιρός του νόμου. Ο Θεός έκτισε την Εκκλησία με το Άγιο Πνεύμα. Γι' αυτό χάρισε στους μαθητές Του την ικανότητα να μιλήσουν σε ξένες γλώσσες που κατάλαβαν οι άνθρωποι την Πεντηκοστή, την ημέρα που άρχισε η Εκκλησία. Ποιός μπορούσε να αρνηθεί ότι ήταν έργο του Θεού; “Ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος, κατά την θέλησιν αυτού”(Εβραίους β,4) και υπ’ όψιν των Ιουδαίων έδωσε τις γλώσσες. “Εν τω νόμω είναι γεγραμμένον ότι δι ετερογλώσσων, και δια ξένων χειλέων θέλω λαλήσει προς τον λαόν τούτον, και ουδέ ούτω θέλουσι με εισακούσει λέγει Κύριος”. (Α. Κορ.ιδ, 21) Ήταν σημείο και για τους απίστους. (Α. Κορ. ιδ, 22). Κάποτε γίνονταν θεραπείες , π.χ. θεράπευσε ο Πέτρος στις Πράξεις γ΄, έναν παράλυτο, αλλά όχι πρώτα για να βοηθήσει τον παράλυτο αλλά να δώσει σημείο στους απίστους. (Πράξεις δ, 16). ...Και σήμερα;
Τα χαρίσματα των θαυμάτων και σημείων ήταν στην αρχή (Εβραίους β’ ,3, 4). Ήταν μαρτυρία ότι η Εκκλησία, ήταν καινούργιο έργο του Θεού, καινούργια αρχή. Βεβαίως, ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα και σημεία και σήμερα και το κάνει! Αλλά είναι εντελώς διαφορετικά από τα χαρίσματα των σημείων. Μερικοί έλεγαν ότι υπάρχει και σήμερα το χάρισμα των γλωσσών. Αλλά γνωρίζεις κάποιον που μιλάει σε μια ξένη γλώσσα και δεν την έχει μάθει ποτέ; (Ακριβώς αυτό έγινε στις Πράξεις β). Εάν μιλούν οι άνθρωποι “σε γλώσσες” ρωτάω: είναι σύμφωνα με το Α΄ Κορινθίους ιδ’; Μεταφράζεται κάθε λόγος; (Α. Κορ. ιδ’,13, 27). Χρειάζονται οι γλώσσες ως σημείο για τους απίστους; (Α. Κορ. ιδ’, 22). Σιωπούν οι γυναίκες στην συνάθροιση; (Α. Κορ. ιδ’, 34). Εάν ο Θεός δίνει χαρίσματα, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, πρέπει να τα εκτιμούμε. Αλλά να προσέχουμε από ψέμματα και λάθος πρακτικές.

7.16 Τι σημαίνει “κατάπτωση της Εκκλησίας”;
Σημαίνει απλά ότι τα πράγματα άλλαξαν και είναι διαφορετικά σήμερα απ’ ότι ήταν αρχικά. Το σχέδιο του Θεού δεν άλλαξε και η Εκκλησία είναι ακόμα το σώμα του Χριστού (Εφεσ. δ’, 4), όμως ο άνθρωπος έχει αποτύχει πολύ στην πρακτική πραγματοποίηση της μίας Εκκλησίας.
Σήμερα οι χριστιανοί είναι διχασμένοι σε πολλές ομάδες. Πολλά άτομα προσχωρούν σε έναν εκκλησιαστικό οργανισμό παρόλο που δεν συμπεριφέρονται ως μέλη του σώματος του Χριστού. Σε πολλούς βάλανε το “ένας-πάστορας-αρχή”. Δυστυχώς υπάρχουν σήμερα πολλά πονηρά πράγματα στην χριστιανική θρησκεία, π.χ. αίρεση είναι η θρησκευτική κακία (Γαλ. ε’, 20), πονηρία στην διδασκαλία του Ιησού Χριστού και στο πρόσωπό Του, στην μη ύπαρξη αμαρτίας Του, στην ανθρώπινη ζωή Του, στο έργο της σωτηρίας Του, στο ευαγγέλιο κτλ. (Γαλ. ε’, 9, Β΄ Ιωάννου 9-11) και στην άρνηση της θεοπνευστείας στα λόγια της Γραφής. Στο ηθικό κακό υπάρχει επιείκεια σε πολλές τοπικές συναθροίσεις (Α’ Κορ. ε΄: ασέλγεια, μοιχεία, ένωση πριν το γάμο, κτλ. Δυστυχώς πολλές τοπικές συναθροίσεις δεν αποχωρίζονται απ' το κακό.

7.17 Πως πρέπει να παρουσιάζεται η χριστιανική ενότητα στον καιρό της κατάπτωσης και της διαίρεσης;
Τα έχει χαλάσει ο άνθρωπος όλα λοιπόν; Ναι! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατο να πράττει σύμφωνα με τη βιβλική διδασκαλία. Αντί να συστήνουν οι άνθρωποι μία θρησκευτική οργάνωση μπορούν να κάνουν απλά τι λέει η Γραφή: να συγκεντρώνονται στο όνομα του Κυρίου Ιησού (Ματθ. ιη’, 20). Να ξέρουν ότι είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Έτσι πραγματοποιείται η ενότητα των λυτρωμένων, παρόλο που υπάρχει εξωτερική διαίρεση. Αυτή είναι και σήμερα η μαρτυρία της συνάθροισης του Θεού.
Εάν έχεις την επιθυμία να βρίσκεσαι σε κοινωνία με την συνάθροιση των πιστών, να υπακούεις το Λόγο του Θεού, να παρακαλείς τον Κύριο Ιησού, να σε βοηθήσει, μπορεί να σου δείξει και άλλους πιστούς που θέλουν να υπακούουν τον Κύριο. “Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε και ζήτει την δικαιοσύνην, την πίστην, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας”(Β. Τιμ. β’, 22) . Να αποκτήσεις κοινωνία με αυτούς και να πραγματοποιείς τις διδασκαλίες της Βίβλου με καλύτερη γνώση και καθαρή συνείδηση.
Δεν συνιστούμε να πας σε καινούργια συνάθροιση. Ο Θεός συνέστησε την Εκκλησία Του πριν 2000 χρόνια, φτάνει, δεν θέλει κι άλλες. Μόνο πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι το έκανε και να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό.

7.18 Ποιός είναι δεκτός στην κλάση του άρτου;
Ποιός είναι δεκτός στην κλάση του άρτου; Ο κάθε πιστός χωρίς επαφή με την αμαρτία. Γιατί κάθε πιστός; Είναι απλό! Επειδή βασικά η κοπή του άρτου είναι ένα προνόμιο που ανήκει σε κάθε μέλος του σώματος του Χριστού. “Διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν” (Α’ Κορ. ι,17). Αλλά τι γίνεται εάν τον εμποδίζουν αμαρτίες; Τι πρέπει να γίνει; Τρείς είναι οι κυριότεροι λόγοι:
ηθικό κακό:
π.χ. ο άνδρας στην Α΄ Κορινθίους ε΄ πρέπει να εκβάλει τον λόγο πονηρίας, δηλαδή δεν μπορούσε να είναι στην χριστιανή κοινωνία και τότε δεν μπορούσε να λάβει μέρος στο δείπνο του Κυρίου.
Κακή διδασκαλία:
εάν κάποιος δεν φέρνει την διδασκαλία του Χριστού, δεν επιτρέπεται να τον χαιρετάμε και μάλιστα να τον δεχτούμε στο σπίτι. (Β’ Ιωάννη 9-11) πόσο μάλλον να λαμβάνει το δείπνο μαζί. Μια κακή διδασκαλία - η Γραφή την ονομάζει “Ζύμη”(Γαλ. ε’ ,9). Αυτός που τη φέρει πρέπει να αποβάλλεται από τη συμμετοχή στο δείπνο.
Επαφή με το κακό:
Όποιος χαιρετά έναν κακό δάσκαλο “λαμβάνει μέρος στα κακά έργα του” (Β. Ιωάννου 9-11). Αυτοί που επισκέφθηκαν το ναό των ειδώλων στην Κόρινθο λάμβαναν μέρος στο τραπέζι των δαιμόνων, παρόλο που δεν το θέλανε ούτε πιστέψανε στα δαιμόνα. (Α’ Κορ. ι’, 20-21). Απαιτείται χωρισμός απ' το κακό για την συμμετοχή στο δείπνο: (Β’ Τιμόθεον β’, 21) .
7.19 Ποιες σχέσεις έχουν οι τοπικές συναθροίσεις μεταξύ τους;
Οι τοπικές συναθροίσεις λειτουργούν με αρμονία όπως τα διαφορετικά μέλη του ανθρώπινου σώματος, συνεργούν μαζί και όχι αντίθετα. (Εφεσ. δ’, 2-4). Βεβαίως το σώμα δεν συνίσταται από συναθροίσεις αλλά από άτομα, όμως ο καθένας σε μια τοπική συνάθροιση είναι μέλος σε αυτό το σώμα. (Εφεσ. δ,4) και μία κεφαλή στον ουρανό, ο ίδιος ο Χριστός θέλει να οδηγεί τους πιστούς και τις συναθροίσεις στις δικές Του σκέψεις και σε αρμονία μεταξύ τους.
Εάν μια συνάθροιση αποφασίσει κάτι, π.χ.την αποκοπή ενός πιστού για την πειθαρχία του, αυτή η απόφαση είναι δεσμευτική για όλες τις συναθροίσεις. (Ματθ. ιη’,18). Ο Παύλος δείχνει πολλές φορές ότι οι εντολές του είναι και για άλλους τόπους και όχι μόνο για την Κόρινθο. Η επιστολή του δεν ήταν μόνο προς τους χριστιανούς στην Κόρινθο αλλά “...τους προσκεκλημένους άγιους, μετά πάντων των επικαλουμένων εν παντί τόπω το όνομα Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών, αυτών τε και ημών.” (Α. Κορ. α, 2). “...καθώς διδάσκω πανταχού εν πάση εκκλησία.” (Α. Κορ. δ, 17). “....ούτω διατάττω εις πάσας τας εκκλησίας.”(Α. Κορ. ζ’, 17). “Εάν τις όμως φαίνηται ότι είναι φιλόνεικος, ημείς τοιαύτην συνήθειαν δεν έχουμεν, ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού.” (Α’ Κορ. ια’,16).
7.20 Τι είναι η πειθαρχία της Εκκλησίας;
Ο σκοπός της είναι:
Η μετάνοια
του προσώπου που στράφηκε εναντίον της χριστανικής διδασκαλίας
Η διατήρηση
της δόξας του Θεού
Η μαρτυρία
ότι η συνάθροιση είναι “καθαρή εις τούτο το πράγμα” (Β’ Κορ. ζ’, 11). Ο τρόπος της πειθαρχίας εξαρτάται από την περίσταση. Υπάρχουν διαφορετικές πειθαρχίες, η συνάθροιση δεν τα κάνει όλα.
Μετάνοια:
εάν “άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα...” (Γαλάτας ς’, 1).
Προειδοποίηση και απομάκρυνση
από πρόσωπα που περιπατούν άτακτα: (Α’ Θεσσ. ε, 14| Β’ Θεσσ. γ, 6, 15).
Η Δημόσια επίπληξη:
(Α’ Τιμ. ε, 20, Γαλ. β’, 11-14).
Η Προσοχή:
σ’αυτούς που βάζουν διχοστασίες, διαφωνίες (Ρωμ. ις’, 17, Τίτον γ’, 10, 11).
Η απαγόρευση ομιλίας:
(Τίτος α,10)
Ο παραλληλισμός: με πρόσωπα
όταν υπάρχει ενοχή (Ματθ. ιη’ , 15-17).
Ο αποκλεισμός απ' την χριστιανική λατρεία.
Αυτή είναι η πιό σοβαρή πειθαρχία και επιδρά σε όλη τη συνάθροιση. Η συνάθροιση πρέπει να ταπεινωθεί και να ομολογήσει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, αλλά να τον αφήσει στα χέρια του Θεού. (Α’ Κορ. ε’, 11, 13).

7.21 Τι είναι μια αίρεση;
Η λέξη έχει διαφορετικές σημασίες. Στην αρχή ονομάζεται “σχολή σκέψης”, η “ομάδα” που έγινε από τις σκέψεις του ιδρυτή. Έτσι δημιουργούνται οι αιρέσεις. Εάν βλέπετε μια διδασκαλία να απέχει πάρα πολύ από την βιβλική διδασκαλία, και πρέπει να γίνετε μέλος σε αυτήν την ομάδα η σχολή, αυτή είναι μια αίρεση. Αυτός ο κίνδυνος υπήρχε για τους πιστούς στην Κόρινθο (Α’ Κορ. α’, 11-13). Δύο πράγματα κάνουν οι χριστιανικές ομάδες στην αίρεση: Από την μία πλευρά ξεκινά ένας οργανισμός και πρέπει να προσχωρήσεις πριν να έχεις κοινωνία με άλλα μέλη. Από την άλλη πλευρά βάζουν όρους - όχι βιβλικούς με καθαρότητα στην πορεία, στη διδασκαλία και στις σχέσεις – αλλά έξω από τη Βίβλο, π.χ. όρους ενδυμάτων κτλ.

7.22 Τι είναι μια οργάνωση;
Εάν ανήκεις σε μια οργάνωση (που έχει όνομα) σκέψου παρακαλώ: οι πρώτοι χριστιανοί δεν είχαν όνομα. Τους ονόμαζαν απλά “χριστιανούς” γιατί ο καθένας ήξερε ότι είχαν επαφή με τον Χριστό (Πράξεις ια, 26). Μετανόησαν σε Αυτόν, πίστευσαν σ’ Αυτόν και Τον ακολούθησαν. Γιατί θέλουμε να λάβουμε ένα όνομα σήμερα και να ομολογούμε μια ιδιαίτερη ομάδα από χριστιανούς; Δεν είμαστε ευχαριστημένοι να είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού; Κάθε προσχώρηση σε οργάνωση είναι βασικά άρνηση της ενότητας του σώματος του Χριστού. (Εφεσ. δ’, 4).

7.23 Πως σχετίζονται οι χριστιανοί που δεν είναι στον ίδιο θρησκευτικό δρόμο;
Είναι αδελφοί και αδελφές μας εν Χριστώ. Μπορούμε να τους αγαπάμε και μάλιστα εάν δεν είμαστε στον ίδιο θρησκευτικό δρόμο (δεν κόπτουμε άρτο με αυτούς), τους δείχνουμε αυτή την αγάπη όταν προσευχόμαστε γι’ αυτούς, ψάχνουμε το καλό γι’ αυτούς και προσπαθούμε να τους βοηθούμε, να τους εποικοδομούμε με φιλαδέλφεια και να τους προστατεύουμε στην πίστη τους.

7.24 Τι είναι το σπουδαιότερο: ακρίβεια όσον αφορά την διδασκαλία ή αφιέρωση στο Χριστό;
Χρειαζόμαστε και τα δύο:
Διδασκαλία χωρίς αφιέρωση είναι σαν σκελετός χωρίς σάρκα. Αφιέρωση χωρίς διδασκαλία είναι σαν ένα σώμα χωρίς κόκκαλα, δεν είναι σταθερό.
Εάν θέλουμε να ευαρεστούμε Τον Κύριο Ιησού, πρέπει να εκτιμούμε τις σκέψεις Του για την Εκκλησία και να έχουμε αφιέρωση στο όνομά Του.
Πρέπει λοιπόν να συγκεντρωνόμαστε γύρω από Αυτόν εις το όνομά Του και στη συνάθροισή Του με αφιέρωση τις τελευταίες αυτές ημέρες της χριστιανικής μαρτυρίας. Για να το κάνουμε αυτό έχουμε διαθέσιμη τη χάρη Του.
